Als je vroeger weleens na twaalven nog naar de commerciële zenders keek, ben je sowieso wel bekend met de louche advertenties voor telefoonsekslijnen. De reclames waren een eindeloze montage van vrouwen in bikini’s of lingerie die, terwijl er op de achtergrond jarentachtigsoftrock te horen was, je hijgend opdroegen om “nu te bellen, want ik ben zóóóó eenzaaam.” In de dagen voor internet en chatrooms en Tinder, waren de opties om een connectie te maken met wildvreemden nog aardig beperkt – vooral als je niet van je bank af wilde komen. Daarom verdienden veel bedrijven een hoop geld door mensen te verleiden om anonieme vrouwen op te bellen voor een geil gesprekje voor een paar euro per minuut.
Hoewel er tegenwoordig een stuk minder sekslijnen zijn, bestaan ze nog steeds. De 32-jarige Sarah* werkt vanuit haar huis net buiten Toledo in Ohio als sekslijntelefoniste. Ze heeft duizenden minuten aan nepseks gehad als verschillende personages (zichzelf, als tiener, of als een karakter tijdens een rollenspel). Ik praatte met haar over hoe het voelt om geld te krijgen voor telefoonseks, en wie in godsnaam nog steeds voor deze diensten betaalt.
Sarah: Kan je je de Second Life-rage uit 2006 nog herinneren? Dat heb ik een paar jaar gespeeld. Ik wilde geen geld uitgeven aan dat spel, dus begon ik aan virtueel escorten. Rond die tijd stapten ze over van een tekstinterface (waarbij je alles moest uittypen) naar webcams en telefoongesprekken. Je kon toen je prijs verdubbelen als je kon bewijzen dat je daadwerkelijk een meisje was, wat ze uiteraard aan je stem konden horen.
Ik vond vooral het ondernemerschap ervan leuk; ik vond het geweldig om mijn eigen toko te runnen. Maar na een tijdje stopte ik ermee om carrière te maken in de echte wereld. Ik verdiende rond de veertigduizend dollar per jaar met een baan in de IT-sector, maar kreeg rond mijn 29ste een soort vroege midlifecrisis. Ik dacht: ik ga het gewoon proberen en zie wel waar het schip strandt. En drie jaar later is het mijn fulltime baan geworden.